Έκαστος τόπος έχει την πληγήν του: Η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τους Έλληνας... Έφη κάποτε ο Εμ. Ροϊδης.
Επίσης ο ίδιος είχε πει με την γοητεία και την αρτιότητα της λογίας: Ως ινδοί εις φυλάς, ούτω και οι .............
Έλληνες διαιρούνται εις τρις κατηγορίας:
α) Εις συμπολιτευόμενους, ήτοι έχοντες κοχλιάριον να βυθίζωσιν εις χύτραν του προϋπολογισμού
β) Εις αντιπολιτευόμενους, ήτοι μη έχοντες κοχλιάριον και ζητούντας εν παντί τρόπω να λάβωσιν τοιούτον
γ) Εις εργαζόμενους, ήτοι ούτε έχοντες κοχλιάριον ούτε ζητούντας, αλλ’ επιφορτισμένους να γεμίζωσι την χύτραν διά του ιδρώτος των.
Πιστεύω πως αυτές είναι οι βασικές τάξεις στην Ελλάδα και αυτά τα βασικά κίνητρα της κάθε μιας. Οι πολιτικές διαφορές και τα πολιτικά συνθήματα είναι το περιτύλιγμα...
Το γεγονός πως άδειασε η χύτρα και θα κάνει δεκαετίες να ξαναγεμίσει το εκλαμβάνω σαν ευκαιρία να αλλάξουμε.
Ποιοι είναι οι Έλληνες λοιπόν;
Οι άνθρωποι που πιστεύουν στο παρά πέντε μιας χρεοκοπίας, πως λεφτά υπάρχουν. Μας κορόιδεψε ο ΓΑΠ με το λεφτά υπάρχουν;
Δεν νομίζω. Αυτό θέλαμε να ακούσουμε. Όπως ακριβώς τα τελευταία 20-30 χρόνια έχουμε εξορίσει από την πολιτική σκηνή πολιτικούς όπως ο Στέφανος Μάνος, ο Αλέκος Παπαδόπουλος, ο Τ. Γιαννίτσης (και πολλοί άλλοι που δεν τόλμησαν να επιμείνουν) που φώναζαν πως οδηγούμαστε σε χρεοκοπία και κατάρρευση...
Μας κορόιδεψε ο Αντώνης Σαμαράς με την ανερμάτιστη, για αστικό κόμμα εξουσίας, αντιμνημονιακή ρητορική; Δεν νομίζω. Όλοι ξέραμε πως ο άλλος δρόμος ήταν η χρεοκοπία και άμεση κατάρρευση.
Μπορεί η αριστερά επειδή απέχει της εξουσίας και έχει το ηθικό ακαταλόγιστο καθώς παριστάνει την εξωσυστημική δύναμη με κρατικούς μισθούς για χιλιάδες επαγγελματικά στελέχη και συνδικαλιστές, να λέει ό,τι της κατέβει, αλλά όχι η αξιωματική αντιπολίτευση...
Το μνημόνιο απέτυχε, είτε γιατί ήταν εξ αρχής λάθος, είτε γιατί δεν εφαρμόστηκε σωστά. Αλλά ή επόμενη εναλλακτική λύση που σαν κυρίαρχος λαός είχαμε, θα μας είχε εκτοξεύσει τώρα κάπου μεταξύ Συρίας και Λιβύης...
Αυτό έγινε κατανοητό την περασμένη εβδομάδα, όταν ο πρώην πρωθυπουργός με μια άστοχη κίνηση, επιπέδου συνδικαλιστικής φοιτητικής παράταξης, έθεσε το θέμα του δημοψηφίσματος για την έγκριση της δανειακής σύμβασης, η οποία όπως ήταν φυσικό ανάχθηκε άμεσα στο δίλημμα ευρώ ή δραχμή...
Για πρώτη φορά η κοινή γνώμη βρέθηκε προ των ευθυνών της. Ευθύνες τις οποίες είχε αναθέσει στους πολιτικούς με μόνο στόχο να κάνουν αυτό που επιτάσσει η λογική και οι ίδιοι να τους βρίζουν...
Υπό αυτές τις προϋποθέσεις οι ήρωες και οι προδότες αλλάζουν πολύ εύκολα σε αυτή τη χώρα ρόλους...
Ο ελληνικός κύκλος
Υπάρχει ένας κύκλος πέριξ των 30 ετών στη νεότερη ιστορία που ως κοινωνία διαλυόμαστε, ματώνουμε και αναγεννιόμαστε από τις στάχτες μας.
Η απέχθεια προς την πειθαρχία, η απουσία ορθολογικής αντιμετώπισης των προβλημάτων και η ροπή προς τις συναισθηματικές εξάρσεις μας οδηγούν σε ακραίες συμπεριφορές με καταστροφικά αποτελέσματα.
Έτσι αισθήματα λύπης και χαράς εναλλάσσονται με ακραίους τόνους, όπως του ενθουσιασμού και της απογοήτευσης ή του μίσους και της χαράς. Τα αποτελέσματα συνήθως είναι καταστροφικά, και σπανιότερα θετικά...
Με την ευκολία που ακολουθήσαμε το όραμα της Μεγάλης Ιδέας ακολουθήσαμε και το εκλογικό σύνθημα της επιστροφής από Μικρά Ασία που οδήγησε στην καταστροφή, για να τουφεκίσουμε τους προδότες και να επαναφέρουμε αμέσως το Βενιζέλο πάλι... Οι ήρωες και οι προδότες σε αυτό τον τόπο αλλάζουν πολύ γρήγορα ταυτότητα στα μάτια του λαού...
Πρέπει κάποτε να δείξουμε ψυχραιμία και να ενηλικιωθούμε σαν κοινωνία. Αυτή η κρίση ίσως αποτελεί μια ευκαιρία, αρκεί κάποιο τυχαίο συμβάν να μην χύσει αίμα. Ο εκνευρισμός και η σύγχυση που υπάρχουν αποτελεί εύφλεκτο υλικό. Αν το μίσος που προς το παρόν εκδηλώνεται με αυγά και ανοιχτές παλάμες, ιδεολογικοποιηθεί και βαφτεί με αίμα, τότε ανοίγει η πόρτα του φρενοκομείου...
Σε τέτοιες περιόδους η κοινή γνώμη αλλάζει πόλο τάχιστα και οι σημερινοί ήρωες αύριο στήνονται στο Γουδή και τούμπαλιν...
Κάθε τριάντα - σαράντα χρόνια το πολύ, ένας κύκλος τελειώνει με χρεοκοπία, καταστροφή, ταραχές και ανομία που καταλήγουν σε μια δικτατορία. Τυχαίο; Αυτή τη φορά λόγω ευρωζώνης μας προέκυψε η επιτροπεία...
Βλέπε: Ο ελληνικός κύκλος...
2) Οι αγορές έχουν τους λόγους τους που αντιδρούν θετικά...
Η αγορά εξέλαβε θετικά χθες την κυβερνητική αλλαγή κυρίως γιατί εγκαινιάζει μια περίοδο αναγκαστικής συναίνεσης. Κατά πάσα πιθανότητα η κρίση της ελληνικής χρεοκοπίας θα καταπιεί τουλάχιστον δυο - τρεις κυβερνήσεις και θα αφανίσει το μεγαλύτερο μέρος του παρόντος πολιτικού προσωπικού.
Η κρίση όμως έχει ξεπεράσει την Ελλάδα και ήδη ταλανίζει την Ιταλία. Τούτο σημαίνει πως τα πράγματα έχουν σοβαρέψει.
Η Ευρωζώνη σύντομα θα πρέπει να αποφασίσει αν θα προχωρήσει σε δραστικές αλλαγές. Τα δυο άκρα των επιλογών που υπάρχουν είναι η ενοποίηση ή η διάλυση της ζώνης.
Και τα δυο έχουν μεγάλο κόστος μεσοπρόθεσμα. Μακροπρόθεσμα η διάλυση καθιστά ακόμη και τις ισχυρές χώρες της Ευρώπης δυνάμεις δευτέρας διαλογής στο παγκόσμιο πολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι.
Η ενοποίηση έχει κόστος μεσοπρόθεσμα, αλλά αφήνει ελπίδες για κάποιο ρόλο μακροπρόθεσμα.
Νομίζω πως και οι δύο λύσεις απαιτούν δυναμικό ρόλο από την ΕΚΤ ανάληψης ρόλου αναχρηματοδότησης και πληθωρισμού του χρέους.
Όπερ, αν το ποδόσφαιρο είναι κάτι που παίζεται από 22 και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί, η οικονομία είναι το αντίστροφο... Οι Γερμανοί θα αναλάβουν βαρύνοντα ρόλο στην Ευρώπη, αλλά θα αποζημιώσουν ακριβά γι’ αυτό. Το ζήτημα είναι πως οι έννοιες Γερμανοί, Γάλλοι, Ιταλοί ή Έλληνες έχουν αρχίσει να έχουν διαχωριστικές γραμμές θολές μεταξύ τους... Οι άνθρωποι πλέον μετακινούνται πολύ και εγκαθίστανται εύκολα μακράν της γενέθλιας εστίας τους.
Οι αγορές έχουν τον λόγο τους πιστεύω που αντιδρούν θετικά και θα συνεχίσουν να τον έχουν...
3) Θα χάσω το σπίτι μου...
Κύριε Στούπα,
Θα ήθελα να σας κάνω μια ερώτηση σχετικά με ένα στεγαστικό Δάνειο. Αν στο σενάριο που γυρίσουμε στην δραχμή το Δάνειο που έχουμε πάρει από τράπεζα θα συνεχίζει να πληρώνεται σε ΕΥΡΩ ή στο νέο νόμισμα, δηλαδή στην δραχμή.
Έχω διαβάσει και τα δυο σενάρια και δεν ξέρω τι τελικά θα γίνει.
Αν τελικά ισχύει ότι αν γυρίσουμε στην δραχμή και μετά από την υποτίμηση της δραχμής το Δάνειο θα συνεχίσει να πληρώνεται σε ΕΥΡΩ ποιος θα μπορεί να το αποπληρώσει, ποιος μπορεί να αντέξει αυτό το Δάνειο και τι βλέπετε να συμβαίνει αν τελικά ισχύει αυτό το σενάριο. Εκτός από το χάος θα μας πάρουν χάσουμε τα πάντα;
Σας ευχαριστώ πολύ
Παπαζαχαρίου Ζαχαρίας
Απάντηση: Αυτός είναι ένας από τους λόγους που καθιστά δύσκολη την οικειοθελή επιστροφή στη δραχμή, την οποία ευαγγελίζονται κάποιοι ντόπιοι «κοτζαμπάσηδες» που τώρα κατάλαβαν πως θα χάσουν τους «κολλήγους» που άρμεγαν, μέσω της εκτύπωσης χρήματος και διανομής τους κατά το δοκούν με πολιτικά και πελατειακά κριτήρια.
Η επιστροφή της Ελλάδας στην δραχμή από μόνη της θα είναι καταστροφική γιατί τα δάνεια θα μείνουν σε Ευρώ. Η στάση πληρωμών θα έχει σαν συνέπεια την καραντίνα της χώρας από τις αγορές, με συνέπειες αλβανοποίησης της οικονομίας της.
Φανταστείτε πόσες επιχειρήσεις που έχουν σχετικά χαμηλό χρέος θα αποκτήσουν διπλάσιο και τριπλάσιο σε αξία και θα βάλουν λουκέτο.
Γι’ αυτό οι έχοντες αντίληψη λένε πως σε περίπτωση διάλυσης, η μόνη λύση είναι η αποχώρηση της Γερμανίας και των συν αυτής... Αλλά αυτό θα έχει πλήγμα και γι’ αυτούς καθώς θα έχουν ένα πολύ σκληρό νόμισμα.
Το σενάριο με τις λιγότερες συνέπειες παραμείνει την οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης.
Για το σπίτι σας…
Στο προκείμενο τώρα. Κανείς δεν ξέρει ποια τροπή θα πάρουν τα πράγματα. Αν όμως εσείς χρωστάτε μόνο ένα στεγαστικό που έχει γίνει δυσβάστακτο, τότε είναι πιθανό να χάσετε το σπίτι σας. Αν όμως το ίδιο ισχύει για 2 εκατ. συμπολίτες σας τότε μάλλον ο δανειστής σας έχει χάσει τα χρήματά του, είτε σε ευρώ είναι αυτά, είτε σε δραχμές...
Μπορεί να μην μας δανείζουν για δεκαετίες ή να μειωθούν οι εισαγωγές δραστικά, η ζωή μας να αλλάξει άρδην προς το χειρότερο, αλλά το σπίτι σας δύσκολα θα αλλάξει χέρια... Κατά τη γνώμη μου πάντα...
4) Επενδύσεις σε Αμοιβαία...
Αγαπητέ κ. Στούπα,
Παράκληση για απάντησή σας επί του κατωτέρω ερωτήματος.
Έχω δώσει ένα σημαντικό ποσό αγοράζοντας αμοιβαία κεφάλαια μέσω της Τράπεζας Eurobank. Το ενημερωτικό δελτίο που μου εστάλη αναγράφει:
«Τα μερίδια των αμοιβαίων κεφαλαίων εξωτερικού έχουν εκδοθεί από αλλοδαπή εταιρεία – νομικό πρόσωπο (sicav funds) με καταστατική έδρα στο Λουξεμβούργο και υπόκειται στην εποπτεία της ρυθμιστικής αρχής του Λουξεμβούργου (συννημένο 1 / σελίδα 5), ενώ η Eurobank λειτουργεί απλά ως Αντιπρόσωπος της αλλοδαπής εταιρείας στην Ελλάδα (συννημένο 1 / σελίδα 1).
Τέλος στην σελίδα 9 του συνημμένου 1, ορίζεται ρητά ότι Υπεύθυνος εξαγοράς των μεριδίων είναι η Franklin Templeton International Services S.A. που διέπεται από τους νόμους του Λουξεμβούργου, και θεματοφύλακας και κύριος πράκτορας πληρωμών είναι η JP Morgan Bank Luxembourg S.A η οποία επίσης εκτελεί τις αρμοδιότητες της σύμφωνα με το δίκαιο του Λουξεμβούργου».
Σε περίπτωση επιστροφής στη δραχμή και εφόσον προβώ σε πώληση των μεριδίων, με ποιά ισοτιμία θα λάβω τα χρήματά μου –την ισοτιμία που θα «κλειδώσει» τη στιγμή της αλλαγής νομίσματος ή την ισοτιμία την ώρα της πώλησης; Τελικώς, θα χάσω την αξία (μέρος) των χρημάτων που έχω τοποθετήσει στην επένδυση αυτή σε περίπτωση επιστροφής στη δραχμή;
Σας ευχαριστώ πολύ,
Σ.Π. (παράκληση για μη αναγραφή του πλήρους ονοματεπώνυμού μου)
Απάντηση: Δεν βλέπω να κινδυνεύουν οι επενδύσεις σας από το απευκταίο σενάριο. Η ισοτιμία στην οποία θα τα μετατρέψετε σε εθνικό νόμισμα αφορά την τρέχουσα ισοτιμία στο χρόνο που θα γίνει αυτό.
5) Μάθετε ποιοι είστε για να καταλάβετε τι κάνετε...
Καλημέρα.
Πραγματικά δεν έχω να προσθέσω τίποτα σε όσα γράφετε καθημερινά. Συμφωνώ ή διαφωνώ σημασία δεν έχει καμία. Σημασία για μένα έχει να μπορώ δημόσια να εκφράζω την γνώμη μου χωρίς να φοβάμαι!
Θα ήθελα όμως να σας επισημάνω ότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο, και σας παραπέμπω στο http://steliosramfosgr.wordpress.com/.
Κάντε τον κόπο να ακούσετε και να διαβάσετε.... Ίσως να το έχετε κάνει ήδη...
Παροτρύνετε και άλλους να το κάνουν.
Σίγουρα κερδισμένοι θα βγούμε αν ακούμε και τέτοιες φωνές.
Περιμένω την γνώμη σας
Ευχαριστώ.
Δ. Φραντζεσκάκης – Χανιά
Απάντηση: Τον γνωρίζω, τον μελετώ και τον θαυμάζω... Οι διατυπώσεις τους απαντούν σε πολλά από τα ερωτήματα σε σχέση με το γιατί είμαστε αυτοί που είμαστε σαν λαός. Κατά την ταπεινή μου γνώμη μαζί με τον Κορνήλιο Καστοριάδη, ο Στέλιος Ράμφος είναι από τους σημαντικότερους φιλοσόφους του νέου ελληνισμού.
Περισσότερα άρθρα
Βρήκατε το άρθρο ενδιαφέρον;
10:22 από jepet
Αντε να δούμε τι άλλο θα ακούσουμε. Ο Κώστας Στούπας θεωρεί τον Κορνήλιο Καστοριάδη έναν από τους δύο σημαντικότερους φιλοσόφους του νέου ελληνισμού. Καλά είναι δυνατόν; Υπάρχει έστω και μία παράγραφος από το έργο του που να είναι συμβατή με τη γενικότερη κοσμοθεωρία σας και την ιδεολογική σας συγκρότηση; Αφήστε τον Καστοριάδη ήσυχο κύριε και ασχοληθήτε με τις αγορές και τα ευρώ σας.
10:30 από Κώστας Στούπας
jepet Και η έννοια της Αυτονομίας όσο και εκείνη της φαντασιακής θέσμισης της κοινωνίας(που αποτελούν τον πυρήνα της φιλοσοφίας του Καστοριάδη. . ) με βρίσκουν φίλα προσκείμενο, τόσο σε οτι αφορά στις επιδιώξεις του ατόμου αλλά της συνείδησης του τρόπου που λειτουργεί η κοινωνία. Αμφότερες οι έννοιες έχουν μεγάλη αξία αν τις προσαρμόσει κάποιος σαν ερμηνευτικά εργαλεία στα δεδομένα των αγορών. . . Αν το ψάξεις καλύτερα θα δεις ότι όλα είναι αγορές. . .
10:36 από salzburg
εγω δεν καταλαβαινω τι βλακωδες συστημα ειναι αυτο ολα τα κρατη να εχουν χρεη και μα πληρωνουν τοκους. Με 10 δισ τοκουσ το χρονο αναλογουν 1000 ευρω σε καθε ελληανα να πληρωνει για τοκους . ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ δεν δανειστηκα ποτε και δεν πληρωνω τοκους . ΕΙΝΑΙ γελοιο να πανε να ζητησουν τα λεφτα σε αυτους που τα δανεισαν οχι σε εμενα. ΔΗΛΑΔΗ ΜΙΑ ΤΕΤΡΑΜΕΛΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕΙ 4000 ΕΥΡΩ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΟΚΟΥΣ ΤΟΥΣ . ΕΙΝΑΙ ΓΕΛΟΙΟ
10:36 από NEKΤΑΡΙΟΣ
Υπάρχει ένα ερώτημα αναπάντητο από την Ελληνική πλευρά:
Είμαστε διατεθημένοι να υποστούμε οποιεσδήποτε συνέπειες, προκειμένου να παραμήνουμε στο ευρώ;
Και αν τελικά αποφασίσουμε ως λαός, να επιστρέψουμε σε εθνικό νόμισμα, ποιό νόμισμα θα υποστεί μεγαλύτερη κατάρευση η δραχμή ή το υπό κατακερματισμό ευρώ;
10:37 από sprinter
Αρθρο του Rachman από τους FT (μεταφραση euro2day)
Η διάσωση του ευρώ δεν είναι η λύση
By Gideon Rachman
Δημοσιεύθηκε: 07:43 - 09/11/11
Καθώς το ευρωπαϊκό καράβι κατευθύνεται στα βράχια, πετάνε τους αξιωματικούς στη θάλασσα. Αυτή την εβδομάδα, ενδεχομένως να δούμε την αποχώρηση των πρωθυπουργών σε Ελλάδα και Ιταλία. Οι πολιτικοί μπορεί να έρχονται και να φεύγουν. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες όμως, επιμένουν ότι ένα πράγμα θα μείνει ανέγγιχτο: το ευρώ. Όλες οι ευρωπαϊκές σύνοδοι ολοκληρώνονται με την τελετουργική, πλέον, διακήρυξη ότι η Ευρώπη «θα κάνει ότι χρειάζεται» για να διατηρήσει το ενιαίο νόμισμα. Οι επαναλαμβανόμενες δεσμεύσεις για διάσωση του ευρώ αποκαλύπτουν μία επικίνδυνη σύγχυση.
Το ευρώ δεν είναι στόχος αυτός καθαυτός. Το ενιαίο νόμισμα είναι μόνο ένα εργαλείο, που στοχεύει στην προώθηση της οικονομικής ευημερίας και την πολιτική ευημερία στην Ευρώπη. Πληθαίνουν όμως, οι αποδείξεις ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Κατά συνέπεια, είναι πλέον καιρός να σκεφτούμε, όχι πως θα σώσουμε το ευρώ, αλλά πως θα το εγκαταλείψουμε ή τουλάχιστον πως θα επιτρέψουμε στα πιο αδύναμα μέλη να αποχωρήσουν.
Για λόγους υπερηφάνειας, φόβου, ιδεολογίας, ακόμη και προσωπικής επιβίωσης, είναι εξαιρετικά δύσκολο για τους Ευρωπαίους ηγέτες να αποδεχθούν ότι το ευρώ αποτελεί πλέον μεγάλο μέρος του προβλήματος. Αντιθέτως, αναζητούν άλλες εξηγήσεις για την οικονομική κρίση. Οι χώρες απέτυχαν να τηρήσουν τους κανόνες. Είπαν ψέματα. Η Ευρώπη χρειάζεται νέες πολιτικές δομές. Το μπαζούκα δεν είναι αρκετά μεγάλο. Οι αγορές είναι παράλογες. Ο κόσμος επαναστατεί.
Σε όλες αυτές τις εξηγήσεις υπάρχουν στοιχεία αλήθειας. Καμία όμως, δεν πιάνει την ουσία του προβλήματος. Μετά από μια δεκαετία ανακαλύπτουμε ότι το ενιαίο νόμισμα, που ενώνει διαφορετικές χώρες με διαφορετικά επίπεδα οικονομικής ανάπτυξης – κα πολύ διαφορετικές κουλτούρες – έχει δομικά λάθη.
Το ευρώ συνέβαλε τόσο στη δημιουργία όσο και στη διατήρηση της ευρωπαϊκής κρίσης. Κατά πρώτον, οδήγησε σε βουτιά των επιτοκίων στη νότια Ευρώπη, ενθαρρύνοντας χώρες όπως η Ιταλία και η Ελλάδα να προχωρήσουν σε ένα ξέφρενο πάρτι δανεισμού. Τώρα, το ενιαίο νόμισμα αποκλείει τις επιλογές που είχε μεταπολεμικά η Ιταλία όπως και άλλες χώρες σε διαφορετικές περιστάσεις, ώστε να χειριστούν το υψηλό επίπεδο του χρέους: πληθωρισμό και υποτίμηση του νομίσματος. Η εναλλακτική που επελέγη είναι εκείνη της «εσωτερικής υποτίμησης» (ή αλλιώς μείωση μισθών και μαζική ανεργία) που επιβάλλεται στην Ελλάδα, παροτρύνεται σε Ελλάδα, Ιταλίας και άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.
Η παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση εξέθεσε τις αδυναμίες του ευρώ. Όταν έγινε σαφές το 2009 ότι η Ελλάδα αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα, η ΕΕ έθεσε δύο στόχους: πρώτον να αντιμετωπίσει την ελληνική κρίση και δεύτερον να πείσει τις αγορές ότι η Ελλάδα είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό που δεν έχει καμία σχέση με την υπόλοιπη ευρωζώνη. Απέτυχε και στους δύο στόχους.
Το οικονομικό χάος στην Ελλάδα ακολουθείται από το πολιτικό χάος. Εν τω μεταξύ στην Ιταλία, το κόστος δανεισμού αυξάνεται ολοένα και περισσότερο, σε τέτοιο επίπεδο που το χρέος της χώρας καθίσταται μη διαχειρίσιμο. Εάν η Ιταλία, η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, ζητήσει στήριξη από το ταμείο στήριξης της ΕΕ – ή έστω και από το ΔΝΤ – τότε απλούστατα δεν θα υπάρχουν αρκετά λεφτά για να την καλύψουν. Θα είναι σαν να προσπαθούμε να χωρέσουμε έναν ελέφαντα στη σχεδία των ναυαγών.
Οι αγορές έχουν εντοπίσει, ότι ενώ η Ελλάδα είναι μία ακραία περίπτωση, δεν είναι η μοναδική, ότι κι αν λένε οι Ευρωπαίοι ηγέτες. Η Ιταλία έχει πολλά από τα χαρακτηριστικά που καθιστούν την Ελλάδα δυσλειτουργική: ευρεία φοροδιαφυγή, τεράστιο κρατικό χρέος, πολιτικό σύστημα που βασίζεται στις πελατειακές σχέσεις και μία μη υγιή σχέση εξάρτησης με την ΕΕ. Είναι αλήθεια, ότι η ιταλική βιομηχανία έχει τέτοια ισχύ που η Ελλάδα δεν θα μπορούσε ούτε να πλησιάσει. Ο παραπαίων πρωθυπουργός της Ιταλίας όμως, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, κάνει τον απερχόμενο Γιώργο Παπανδρέου να μοιάζει με τον Lincoln.
Ελλάδα και Ιταλία δεν είναι τα μόνα προβλήματα. Ιρλανδία και Πορτογαλία έχουν ήδη προσφύγει το μηχανισμό στήριξης και ενδεχομένως να αποσταθεροποιηθούν εκ νέου από την τελευταία κρίση. Είναι επίσης σαφές ότι και η Ισπανία είναι ευάλωτη. Η Γαλλία, έχει να παρουσιάσει εξισορροπημένο προϋπολογισμό από την δεκαετία του 1970 και φοβάται τώρα εάν θα διατηρήσει την αξιολόγηση του τριπλού «Α».
Αντιμέτωποι με αυτά τα εντεινόμενα προβλήματα, ο κόσμος που υποστηρίζει το «ότι χρειάζεται για να σωθεί το ευρώ» προτείνει λύσεις που είναι ολοένα και λιγότερο αξιόπιστες. Εάν όλα πάνε βάσει σχεδίου – μετά τη μείωση του χρέους και τα νέα μέτρα λιτότητας – η Ελλάδα θα έχει μειώσει το χρέος της μόλις στο 120% του ΑΕΠ στα τέλη της δεκαετίας. Αυτό είναι το αισιόδοξο σενάριο.
Εν τω μεταξύ, παρά τις σαφείς αποδείξεις ότι το κρατικό χρέος στην Ευρώπη είναι επίφοβο, η Ιταλία κατάφερε με κάποιο τρόπο να πείσει τις αγορές να την χρηματοδοτήσουν με 2% αντί με 6%. Εν τω μεταξύ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα αγοράζει ομόλογα junk από την Ιταλία χωρίς όρια, για όσο χρειάζεται. Τίποτα από αυτά δεν ακούγεται αξιόπιστο.
Από πολιτικής πλευράς, λέγεται πως η μακροπρόθεσμη λύση είναι η δημοσιονομική ένωση, μία πραγματική πολιτική ομοσπονδία. Αυτή η λύση όμως, χρειάζεται δεκαετίες για να εφαρμοστεί και κατά συνέπεια δεν είναι πειστική, καθώς η παρούσα αναστάτωση έχει φέρει την επιφάνεια το έλλειμμα πανευρωπαϊκής αλληλεγγύης.
Είναι αλήθεια ότι η διάσπαση του ευρώ θα είναι τρομερά δύσκολη και επικίνδυνη. Οι χώρες που θα εγκαταλείψουν το ευρώ θα αντιμετωπίσουν φυγή κεφαλαίων και θα κηρύξουν στάση πληρωμών στα χρέη τους, οδηγώντας της τράπεζες της ευρωζώνης σε κατάρρευση. Ενδεχομένως να ακολουθήσει οικονομικό και πολιτικό χάος, τουλάχιστον για κάποιο χρονικό διάστημα.
Με μία νέα ιταλική κυβέρνηση και ένα αξιόπιστο οικονομικό πρόγραμμα, η Ευρώπη ίσως να αγοράσει λίγο περισσότερο χρόνο. Τα ελαττώματα του ευρώ όμως, είναι δομικά και η όποια ανάπαυλα θα αποδειχθεί προσωρινή.
Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η διάλυση του ενιαίου νομίσματος θα καταστρέψει την ίδια την ΕΕ. Διατυπώνοντας τέτοιες φοβίες όμως, κινδυνεύουμε να πυροδοτήσουμε μία αυτό-εκπληρούμενη προφητεία. Μεγάλα ευρωπαϊκά επιτεύγματα, όπως η ενιαία αγορά, η ελεύθερη μετακίνηση και η συνεργασία σε θέματα εξωτερικής πολιτικής προηγήθηκαν του ενιαίου νομίσματος και μπορούν να επιβιώσουν μετά τη διάλυσή του. Αντί να επιμένουν ότι η διάσπαση του ευρώ είναι αδιανόητη, οι ηγέτες της ευρωζώνης θα έπρεπε μάλλον να προετοιμάζονται για αυτή.
Πηγή:www.capital.gr
No comments:
Post a Comment